Bir zamanlar, rengârenk boyalı binaların, çiçeklerle süslü parkların ve neşeli çocuk sesleriyle dolu bir şehirde, minik bir kız yaşardı. Adı Elif’ti ve altı yaşındaydı. Sabahları okula giderken en çok gözüne çarpan, caddelerin tam ortasında yer alan büyük trafik lambasıydı. Kırmızı, sarı ve yeşil ışıklarıyla sanki birer düzen bekçisi gibiydiler. Ama Elif, trafik lambasının neden bu kadar önemli olduğunu tam anlayamıyordu.
Bir sabah annesiyle sokakta yürürken, kaldırım kenarında bekleyen diğer çocuklarla birlikte durdular. Annesi Elif’in elini sıktı ve trafik lambasına baktı. Kırmızı ışık yanıyordu. Annesi gülümseyerek, "Elif, trafik lambası bizi korur, bize ne zaman durup ne zaman geçeceğimizi gösterir," dedi. Elif başını salladı ama hâlâ kafasında soru işaretleri vardı.
Okula giderken Elif, öğretmeni Nur Hanım’ın anlattığı eski bir trafik kazası hikâyesini düşünüp durdu. Bir zamanlar, trafik lambaları bozuk olduğu için insanlar karşıdan karşıya geçerken zorlanır, bazen de unutkan sürücüler hızla gelip yayaları ürkütürdü. O kazada kimseye zarar gelmemişti, ama hepsi o günden sonra trafik lambalarına daha çok saygı göstermeye başlamıştı.
O gün okulda bir resim yarışması düzenlendi. Konu “Trafik Güvenliği”ydi. Elif, evde trafik lambasının önemi hakkında annesinden dinlediklerini, okulda öğrendiklerini ve aklındaki tüm soru işaretlerini bir güzel resme dökmek istedi. Özenle renkli kalemlerini seçti, kâğıdına önce geniş bir cadde çizdi üzerindeki arabalar sıra sıra ilerliyordu. Ortada ise kocaman bir trafik lambası vardı, ışıkları gökyüzündeki yıldızlar gibi parlak. Kırmızı, sarı ve yeşil ışıkların altından tutunmuş el ele duran çocukları, annelerini, babalarını çizmeyi unutmadı. Resmin en altına ise şöyle yazdı: "Trafik Lambası, Güvenli Dünyamızın Kalp Atışı." Masum gülümsemesini izlerken, öğretmeni resmi görünce gıpta ile baktı ve yarışmada birinci olacağını söyledi.
Akşam evde, Elif’in annesi resme bakıp gururla "Bravooo! Trafik lambasını böyle güzel anlattığın için teşekkür ederim." dedi. Elif başını uzatıp sarıldı. O gece yatağına uzanırken trafik lambalarının minicik birer kahraman olduğunu düşündü. Hele o sarı ışığın caddelerin tam ortasında titreyerek diğer sürücüleri hazırladığı ana kadar beklettiğini, kırmızı ışığın tüm araçları durdurup yayalara geçiş hakkı verdiğini, yeşil ışığın ise güvenle yola çıkma izni verdiğini hissetti.
Ertesi gün, Elif ve ailesi parka gitmek için caddeden karşıya geçmek istedi. Kaldırımın kenarında beklediler. Bu kez Elif annesine dedi ki: "Anne, kırmızı saatli sinyal yanınca duruyoruz, sarı ışık bize ‘hazırlan’ diyor, sonra yeşil yandığında geçiyoruz. Hem bizim hem de sürücülerin güvenliği için bu üç ışık şart."
Annesi gözleri dolu dolu gülümseyerek "Aferin sevgilim, öğrendiklerini anlatman beni çok mutlu etti. Trafik lambaları hayat kurtarıyor," dedi.
Elif güvenle adımlarını attığında, karşı kaldırıma varan çocukların sevinç çığlıkları yükseldi. Parkta kaydıraktan kayan çocukları izlerken, Elif trafik lambasının önemini bir kez daha anladı. Sadece renkli bir alet değil, insanların davranışlarını düzenleyen, sabır ve dikkat öğreten bir öğretmendi sanki.
Parkta oynarken karşı kaldırımdan bir küçük çocuk ağlayarak geldi. Annesi ise panikle öndeydi. Meğer trafik lambasının yeşil ışığı yandıktan hemen sonra bir otomobil hızlı gelip çarpmış, çocuk korkusundan kameraya bakamıyordu. O anda Elif’in aklına hemen öğretmeninin dediği geldi: "Trafik ışığı yandıktan sonra bile önce iki yana baktın mı? Soluna, sağa... Güvende olduğunu görmeden yola çıkma." Elif hemen koşarak çocuğun yanına gitti ve ona fısıldadı: "Merak etme, ışığa ne kadar yeşil yansa da önce sol, sonra sağa bak, sonra adım at."
Annesi ve diğer yetişkinler de yardıma koştular. Çocuğun annesi Elif’e teşekkür edip kucağına aldı. O küçük çocuk, Elif’in önerisiyle bir daha acele etmeden önce etraftaki arabaları kontrol etti ve güvenle travadan kurtuldu. Elif içten bir mutluluk yaşadı hem bilgisiyle yardım etmiş, hem de çözümün parçası olmuştu.
O günden sonra Elif, her sabah trafik lambasına selam verir oldu. Sanki bir arkadaşını selamlar gibiydi kırmızı yanınca sakin kal, sarı sana haber veriyor, yeşil de geçme izni diyor dercesine kafasında konuşuyordu. Okuldaki arkadaşlarına da hep trafik ışığı bilgilerini anlatır, bazen resimler yapar, bazen şarkılar uydururlardı:
"Kırmızı demek dur,
Sarı demek tut,
Yeşil demek geç yoluna, güvenle git gül…"
Şehirde trafik lambasının önünde hiç beklenmedik kayma olmazdı artık. Sürücüler sabırla durur, yayalar da sırasını beklerdi. Elif bir gün büyüdüğünde öğretmen olmak istediğine karar verdi. "Trafik lambaları gibi, hayatı düzenleyen, insanlara güveni öğreten biri olacağım," dedi.
Ve gün geldi, Elif gerçekten de öğretmen oldu. Sınıfındaki öğrencilere trafik güvenliğini anlattı, birlikte şarkılar söylediler, resimler yaptılar. Şehirde trafik lambaları hala kırmızı, sarı ve yeşil ışıklarıyla yanıp sönüyordu. Ama herkes, özellikle küçük çocuklar, artık trafik ışıklarının ne kadar değerli olduğunu biliyordu.
Böylece rengârenk şehirde, minik kahramanlar büyüdü, trafik lambası ise her gün yeni maceralara hazır bekledi. Güven dolu yollar, dikkatli adımlar ve mutlu çocuk kahkahalarıyla dolu yaşam, sonsuza dek sürdü. Ve herkes bir masalın içinde yaşıyormuş gibi, huzurla yoluna devam etti.
Gökyüzünde son bir yıldız daha parlayıp kaybolurken, trafik lambasının ışıkları da gece boyunca nöbet tutmaya devam etti. Çünkü bu küçük üç renk, dünyanın en büyük dersini veriyordu: Sabır, dikkat ve güvenle her yolculuk mutlu sona ulaşır.
Mutlu Son!
Yorumlar (0)
Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu siz yapın!